मृत्युलाई जितेका डा.गैरे भन्छन् : कोरोना केही होइन भनेर अफवाह नफैलाऔँ

A+ A A-

समय ठीक चलेको हुन्थ्यो भने वीर अस्पतालका कन्सल्टेन्ट फिजिसियन डा.ध्रुव गैरे सेतो एप्रोन अनि काँधमा स्टेथेस्कोप भिरेर बिरामीको उपचार गरिरहेका हुन्थे ।

समय ठीक विपरीत चलेको छ । बिरामीको उपचार गर्ने उनी आफैँ थलिएका छन् । कारण– कोरोना भाइरस (कोभिड–१९) । कोरोना संक्रमणले अन्तिम अवस्थामा पुगेका डा.गैरेले नयाँ जीवन पाएका छन् । तर अझै शरीर थिरमा चलेको छैन । अक्सिजनको सहारामा श्वास फेरिरहेका छन् ।

कोरोनाले विश्व नै आक्रान्त थियो । जो कोहीलाई जति बेला पनि संक्रमण हुन सक्थ्यो । डा.गैरेले आफैँ कोरोनाको शिकार हुनुपर्छ भनेर सोचेका पनि थिएनन् र संक्रमितको उपचारमा दिनरात खटिनुपर्छ भन्ने थियो । देशको कुनाकन्दराबाट वीर अस्पतालमा बिरामी आइपुग्छन् । अस्पतालमा बिरामीको चाप थियो । कहिले ओपीडी त कहिले राउन्ड । शैय्यामा छटपटाइरहेका आर्तहरू । उनी बिरामीकै सेवामा खटिएका थिए ।

एकाएक खानाको स्वाद हरायो । पखाला लाग्यो । वान्ता हुन थाल्यो । ज्वरोले समात्यो । कोरोनासँग मिल्दोजुल्दाे लक्षण छ । डा. गेरै तर्सिए । वीर अस्पतालमै उनले २० साउनमा पीसीआरका लागि स्वाब दिए । उनले जे नसोचेका थिए, त्यही रिपोर्ट आयो- कोरोना पोजिटिभ ।

‘कोबाट सर्‍यो । कहाँबाट सर्‍यो थाहै भएन । अस्पतालमा बिरामीको चाप थियो । कोरोनाजस्तै लक्षण भएका रुघाखोकी ज्वरो आएका बिरामी हेर्नुपर्ने । अस्पतालमा भीड थियो,’ मन्द बोलीमा उनी भन्छन्, ‘परीक्षण गरेको राति रिपोर्ट त पोजिटिभ आयो ।’

केही घण्टामा नै उनको ज्वरो नियन्त्रण हुन छाेड्याे । २२ साउनको बिहान ३ बजे नै उनी वीर अस्पतालको शैय्यामा पुगे । हिजोसम्म तिनै बिरामीको उपचार गरिरहेका डा.गैरे आज तिनै बिरामीको बेडमा छटपटाइरहेका छन् ।

उनको शरीको तापक्रम १०४ डिग्रीसम्म पुग्यो । दुई दिनपछि स्थिति झन् खराब भयो । ज्वरो बढ्यो । अक्सिजन घट्यो । श्वासप्रश्वास बढ्यो । प्रेसर घट्यो । कान कम सुन्ने । आँखा कम देख्ने । उनीसँगै उनको परिवार अत्तालिन थाल्यो ।

‘अब के गर्ने ?’

त्यो दिनसम्म उनी बिस्तारै बोल्न सक्ने थिए । उनले त्रिवि शिक्षण अस्पताल महाराजगञ्जका डाक्टरसँग फोनबाट आफ्नो स्थिति बताए । उनी वीरबाट २४ साउनमा निको हुने झिनाे आशा लिएर टिचिङ अस्पताल रिफर भए ।

‘टिचिङ पुग्दा स्थिति झन् जटिल भयो । आईसीयूमा राखेर डाक्टर नर्स उपचारमा खटिनुभयो । एक्स-रे गर्दा निमोनिया देखियो,’ भावुक हुँदै उनी भन्छन्, ‘ज्वरो कम भएन । श्वासप्रश्वास रोकिएन । रगतमा जन्डिस देखियो । किड्नीमा समस्या । पिसाब कम । बाहिरबाट दिएको अक्सिजनले पनि पुगेन । छाती नै टाइट भयो । रगत सञ्चालन कम भयो । विकल्प साँघुरो हुँदै गयो ।’

उनलाई रेमडेसिभिर औषधिको प्रयोग गर्नुपर्ने भयो । तर नेपालमा त्यो औषधि छैन । ल्याउनका लागि सरकारले अनुमति पनि दिएको छैन ।

‘कसरी ल्याउने त ?’

डाक्टर र घरपरिवारको सल्लाहमा इन्डियाबाट थोरै ल्याएर प्रयोग गर्ने निर्णय भयो । एम्बुलेन्स पठाएर इन्डियाबाट रेमडेसिभिर औषधि ल्याइयो । दुई/तीन पटक गरेर चर्को मूल्य तिरेर औषधि ल्याइयो । तर उनको स्वास्थ्यमा सुधार हुन सकेन । अब अन्तिम विकल्प थियो, प्लाज्मा थेरापी ।

प्लाज्माका लागि कोरोना भाइरस निको भएको मान्छे खोज्न थालियो । डोनर पाउन गाह्रो भयो । पाए पनि रगत मिल्नुपर्ने । बल्ल निको भएको १८ दिन पुगेका एक जना व्यक्ति फेला परे । उनले रगत दिए । त्यही दिन राति उनलाई प्लाज्मा दिइयो । प्लाज्मा दिएपछि आशाको दियो बल्यो ।

‘प्लाज्मा दिएपछि अलिकति मत्थर भयो । ज्वरो पनि कम भयो । कोरोना परीक्षण गर्दा रिपोर्ट पनि नेगेटिभ आयो,’ १०औँ दिनका दिन उनको मुहारमा चमक देखियो । रिपोर्ट नेगेटिभ आए पनि अक्सिजनबिना श्वास फेर्न उनलाई गाह्रो हुन्थो । एन्टिबायाेटिक औषधि चलाउनुपर्थ्याे । कोरोनामुक्त भएपछि आईसीयूबाट उनलाई बाहिर निकालियो । १८ दिनको सघन उपचारपछि उनी घर फर्किए ।

रिपोर्ट नेगेटिभ आए पनि उनको स्वास्थ्य भने ठीक भएको थिएन । अक्सिजन चाहिने नै थियो । श्रीमती पनि भएकाले घरमै अक्सिजन लिएर बस्ने निर्णय गरेर अस्पतालबाट डिस्चार्ज भए ।

डिस्चार्ज त भए तर उनको मन मानेन । घर जानुअघि वीर अस्पताल पुगेर श्रीमती र उनको फेरि परीक्षण गराए । दुवै जनाको रिपोर्ट नेगेटिभ आयो । उनको परिवारले ढुक्कको श्वास फेर्‍यो । १८ दिन अस्पतालका कहालीलाग्दा रातले उनलाई अहिले पनि पोल्छ ।

‘मनमा धेरै कुरा खेल्यो । बाँच्न कति संघर्ष गर्नुपर्ने रहेछ । आफूलाई जोगाउनुपर्ने । परिवारलाई जोगाउनुपर्ने । डाक्टर/नर्सलाई कति गाह्रो भयो,’ अस्पताल बसाइका दिन सम्झँदै उनी भन्छन्, ‘सामाजिक मानसिक तनाव उत्तिकै । म एक जना संक्रमित हुँदा यति गाह्रो भयो । ५५ हजार संक्रमितको परिवारलाई कस्तो भयो होला ?’

मृत्युको मुखमा पुगेका डा.गैरे कोरोना केही होइन भनेर बाहिर भइरहेको हल्लाप्रति चिन्तित छन् । ‘कोरोना केही होइन भनेर अफवाह हो भनेर भ्रम छर्ने काम भएको छ । कोरोना महामारी हो । त्यो भोग्नेलाई मात्र थाहा छ । ५५ हजार संक्रमितलाई सोध कोरोना के हो ? आईसीयू र भेन्टिलेटरमा छटपटाइरहेकालाई सोध,’ उनी भन्छन्, ‘कोरोना केही होइन भन्ने हल्लाले सरकारलाई संक्रमितको उपचार गर्न गाह्रो भएको छ । समाजलाई भाँड्ने काम कसैले नगरौँ । कोरोनाको विश्लेषण डाक्टरले गर्ने हो, अरुले होइन ।’

कोरोना संक्रमितको उपचारमा सूक्ष्म रूपमा गर्न सरकारलाई उनी सुझाउँछन् । ‘सरकारले पनि सूक्ष्म रूपमा हेरेको छैन । भर्ना गर्ने असिक्सजन दिने मात्र होइन । के आवश्यक छ, त्यो सबै पूरा गर्नुपर्छ । अस्पतालमा बिरामी राखेर कुरुवा कोरोना भनेर भाग्छन् । डाक्टर नर्सलई कति गाह्रो छ । सरकारले सबै व्यवस्था गर्नुपर्छ,’ उनी भन्छन् ।

कैयौँ कोरोना संक्रमित अस्पतालमा छटपटाइरहेका छन् । उनीहरूलाई धैर्य गर्न उनी आगह्र गर्छन् । ‘धैर्य गर्नुको विकल्प छैन । केही आफ्नो शरीरको हातमा छ । केही उपचार गर्ने स्वास्थ्य संस्था र डाक्टरको हातमा छ । संक्रमित, डाक्टर नर्स सबैलाई हौसलाको आवश्यक छ,’ उनी भन्छन्, ‘स्वास्थ्यको मापदण्ड पालना गरौँ । दूरी कायम गर्ने, मास्क लगाउने, हात धुने । यो नियम सबैले मानौँ ।’

उनको शरीर अहिले घरमा छ । अक्सिजनको साथमा छन् तर उनको मन भने अस्पतालमा दौडिरहेको हुन्छ ।

‘निको हुँदै छु । फोक्सो ठाउँमा आएको छैन । बाहिर निस्कन शरीरमा शक्ति छैन । निको हुनेबित्तिकै आफ्नै काममा फर्कन्छु । कोरोनाकै बिरामी हेर्ने हो । पहिले पढेर जानेको थिएँ । अहिले परेर पनि जानेको छु । उपचार पद्धतिमा झन् ज्ञान बढेको छ । कुन बेला संक्रमितलाई के गर्नुपर्छ, त्यो जान्न पाएँ । अझै दक्ष भएर जनता र देशको सेवामै खटिन्छु ।’

प्रकाशित मिति: सोमबार, असोज ५, २०७७ १६:५३